Uwarunkowania rozwoju społeczno-gospodarczego głównych regionów w Polsce. Wybrane aspekty

Abstrakt

Artykuł ma charakter teoretyczno-empiryczny, jego celem jest analiza porównawcza wybranych uwarunkowań rozwoju społeczno-gospodarczego głównych regionów w Polsce m.in. takich jak: potencjał demograficzny, ekonomiczny, społeczny i techniczny. Poszukiwano odpowiedzi na następujące pytania badawcze: które regiony w Polsce cechują się najkorzystniejszymi warunkami rozwoju i czy w analizowanym okresie nastąpiły istotne zmiany w potencjale rozwojowym badanych regionów. Horyzont czasowy analizy to lata 2007-2013, okres światowego kryzysu ekonomicznego. Analizę przestrzenną przeprowadzono na poziomie NUTS 2. Podstawową jednostką był region zdefiniowany zgodnie z nomenklaturą GUS, co przestrzennie odpowiada granicom administracyjnym województwa. W części teoretycznej źródłem informacji była literatura dotycząca podejmowanej problematyki rozwoju regionalnego, w części empirycznej głównym źródłem danych był Bank Danych Lokalnych Główny Urząd Statystyczny. W świetle przeprowadzonych analiz diagnozowane uwarunkowania rozwoju społeczno-gospodarczego wykazują cechy zróżnicowania międzyregionalnego. Najkorzystniejszą ocenę uwarunkowań cechowały się regiony, gdzie występuję stolica o cechach metropolii, pełniąca funkcje regionalnego ośrodka wzrostu. Stwierdzono niekorzystne zmiany o trwałym charakterze zachodzące głównie w obszarze demografii oraz mające cechy, cykliczności zmiany na rynku pracy, związane z koniunkturą gospodarczą. Na przestrzeni analizowanego okresu nastąpiła wyraźna poprawa w dostępności mieszkańców do infrastruktury techniczno-społecznej. Pomimo ogólnego kryzysu wszystkie regiony zanotowały wzrost PKB w całym badanym okresie, wzrosły dochody rozporządzalne ludności.