STRUKTURA KSZTAŁCENIA PONADMINAZJALNEGO A RYNEK PRACY W POLSCE

Abstrakt

Reformy oświatowe wdrażane w Polsce w latach 2000-2016 zmieniały strukturę szkolnictwa ponadgimnazjalnego. Zmiany te wpływały na jakościowe przemiany w szkolnictwie oraz decydowały o lokalnych strategiach rozwoju oświaty. Warunkiem skorelowania rozwoju edukacji z postępem ekonomicznym i cywilizacyjnym jest efektywne inwestowanie w szkolnictwo. Osiągnąć to można poprzez zapewnienie optymalnej struktury kształcenia, zgodnej ze strukturami bieżącego i przyszłościowego popytu na pracę. Celem opracowania było dokonanie pogłębionej analizy struktury szkolnictwa zawodowego i ogólnokształcącego w Polsce oraz wykazanie jej przemian w okresie ostatnich 15 lat. Do analiz wykorzystano oficjalne dane GUS dostępne w raportach Oświata i Wychowanie (lata 2006-2016)[1] oraz w Rocznikach Statystycznych RP (lata 2000-2016)[2] . Skorzystano również z baz danych Eurostat OECD Yearbook, Observer, Date oraz Stat Extracts. Otrzymane wyniki potwierdziły tezę, że dotychczasowe fluktuacje struktury kształcenia są oderwane od rzeczywistych potrzeb gospodarki narodowej realizującej plan zmniejszenia dystansu między Polską a rozwiniętymi krajami Unii Europejskiej. Występują istotne zróżnicowania struktury kształcenia w układzie województw, co może mieć wpływ na efektywne stymulowanie rozwoju kapitału społecznego i w efekcie na rozwój gospodarczy kraju. Autor podjął próbę wskazania przyczyn niedostosowania struktury kształcenia do potrzeb gospodarki narodowej. Poprzez analizę przemian w rozwiniętych krajach UE stawia również wnioski i propozycje zmierzające do dostosowania struktury kształcenia do rozwoju gospodarki opartej na wiedzy.

[1] GUS, Oświata i wychowanie w roku szkolnym 2006, 2011, 2016.

[2] GUS, Roczniki Statystyczne Rzeczpospolitej Polskiej 2001, 2006, 2011,2016.